Ve güldün; rengarenk yağmurlar yağdı. Şiir ruh pencerelerini Allah’a açtıkça şiirdir. Sakın kader deme! Kaderin üstünde bir kader vardır Ne Cennet Ne Cehennem Ne Dünya, Araf’ım ben… Tarih, Kur’andan gelen kevserle, âb-ı hayatla yıkanacak ve dirilecek. Gelen diriliş erleri, çağın alnına “Devrim yok, Diriliş var” sloganını yazacaktır. Kardeşiz demek yetmez. Hâbil misin yoksa Kâbil mi? Onu netleştirmek lazım! Adalet mülkün temelidir” su götürmez…gerçek. Lâkin adaletin temeli nedir? Müslüman, İslam’ı öyle sağ ve diri, canlı yaşa ki, seni öldürmeye gelen sende dirilsin. Türk Edebiyatında, Akif kadar, hayatı şiire ve şiiri hayata sokmuş şair yoktur. Erdemlikle en yüce olmalısın ki, peşin hükümle seni aşağı görmeye gelen kendi aşağılığını görsün. Bayramda mezarlıklar da

Uyan ki, başka uyanacak vakit yoktur. Ya da o vakit geldiğinde, sen, çok geç kalmış olacaksın. Her çağda, şartlar ne kadar ağır ve umutsuz olursa olsun inananlar için bir Nuh’un gemisi vardır. Benim gözlerim yeşildir, evet evet, onun gözleri kara; ben günah kadar beyazım, o tövbe kadar kara. Kelimeci, lafızcı olmayacaksın. Kelime ve lafzın hakkını da vererek özcü ve ruhcu olacaksın. Bir şey, sınırını aştı mı zıddına dönüşür. Sevinç acıya, sevgi nefrete, haz ıstıraba ve nimet külfete… Mona Rosa’ya yazdığı veda mektubunu şöyle bitiriyor: “Beni çıkardığında anlamın bozulmuyorsa, bundan böyle ayrı yazılalım.” Gecelerin de bir imamı vardır. Gecelerin imamı, en büyük imam Kur’an-ı Kerim’i kalbinde taşıyan Kadir Gecesi’dir. Ölüm bir son değil bir başlangıçtır. Nitekim ölülerin arkasından okuduğumuz Fatiha da Kur’an- ı Kerim’in başlangıç suresidir. Yağmurlardan sonra büyürmüş başak, Meyvalar sabırla olgunlaşırmış. Bir gün gözlerimin ta içine bak: Anlarsın ölüler niçin yaşarmış. Anlamak masraflı iştir; Emek ister gayret ister samimiyet ister. Yanlış anlamak kolaydır oysa. Biraz kötü niyet, biraz da cahillik kâfidir… Sabah namazına kalkmak aşk işidir. … Hiçbir batıl din, her gün ama her gün, ortalık ışımaya başlarken, kurt kuş uykuda iken, insanı ayağa kaldırmaya cesaret edemez… Bütün dünya mahkûm gibi yalnız sen hürsün sabah yıldızı, bizim zincirle bağlı her yanımız kolumuz kanadımız yalnız sen özgürsün sabah yıldızı. Biz bir deniziz ki, içimizde sancaklar kaynaşır. Bir ırmağız, sancak çağıldarız. Bu çağ, işte bu Müslümanı bekliyor. Asya bu Müslümanı bekliyor. Afrika bu Müslümanı bekliyor. Bu dünyaya yerleşmek istedik, o yüzden bir sürgüne mahkûm edildik, kendi kendimizden sürgün edildik. Kendi ülkemizde sürgünüz şimdi. Oruç, zamanın kirlettiği ve ölümün tozlarına batırdığı vücut ve ruh için, gözle görünmez bir gusül, bir teyemmümdür. Tek başına bir tıp, dört başı mamur bir sıhhattir. Müslüman, kendisini Müslüman bilmek veya saymakla Müslüman olamaz. Müslümanlığı bir varoluş haline getirmek borcundadır. Bu varoluşun şuur ve sorumluluğuyla dolup taşmak kaygısını taşımalıdır. Bir gün gelecek, yine İslam Milleti, bilinçlenecektir. Nerelerden nerelere geldiğini öğrenecek ve bu onu uyandıracaktır. Buna en büyük bir inançla inanıyorum. Artık, İslam’ın sesi, hiçbir insan ve eşya gücüyle kısılamayacak, boğulamayacak bir çapta yükselmeye başlamıştır. Verilen her şehit, girişilen her savaş bu sesi biraz daha yükseltecek ve bu ses, bu çağın en yüksek sesi olacaktır. Üniversiteler, bağımsız düşünce ve kendi kültürümüzü araştırma ve kurma merkezleri olacağına, yabancı misafir profesörlerin sürekli konferans ve seminer müesseseleri haline geldi. Ve misafir yerlileşti, evin sahibi oldu. İnsan kendi barikatlarının mahkûmu ve kendi zincirlerinin tutsağı olmuştur. Ama bu kıyamete kadar sürüp gidecek değildir. Diriliş nesli, bu mahkumluğa, bu tutsaklığa başkaldırmanın cesaretini gösterecek ve bu başkaldırmayı yeni uyuma dönüştürmenin yöntemini kestirecektir.

Kaynak Linki : https://www.sozleransiklopedisi.com/sezai-karakoc-sozleri-alintilari/